Werken met een innerlijke glimlach: het zou vanzelfsprekend moeten zijn. Soms zijn er tijden met veel verwarring, gebrek aan focus, verdriet of contactarmoede. Je kan dan vervallen in een overlevingsmodus, waarin alles wat je doet voortkomt uit een ‘moeten’. Ook deze tijden mogen er zijn, er mag ook ruimte zijn voor verdriet of duisternis, het vormt de basis voor het contrast met de lichtere kanten van het leven. Het een kan niet zonder het andere. Maar hoe fijn is het na zo’n periode weer stil te staan bij de essentie van wat je doet.
Voor mij is massage een bron van vreugde. Het plezier van er voor een ander te zijn, de magie van de aanraking, van de ontmoeting. De schoonheid zien en ervaren van de beweging, de streling, de zoektocht naar spanning en de kick om deze te raken, te vervormen en te transformeren naar ontspanning en bevrijding. Van ‘moeten’ stappen we over naar ‘willen’, van ‘ondergaan’ naar ‘ ontvangen’ en ‘geven’. Dan masseer ik weer met een glimlach, van binnen of van buiten, en kan ik mij verliezen in het moment. Zodat ik na afloop niet alleen aan mijn klant, maar ook aan mijzelf kan vragen: ‘Hoe voel je je nu?’
